قیام دی ماه مردم ایران

 

اتریش، وین – حمایت از قیام و تظاهرات سراسرى مردم ایران علیه ظلم، استبداد و بی‌عدالتی

با گذشت چندین روز از تظاهرات مردمی در شهرهای مختلف ایران، خبرهای منتشر شده حاکی از جان باختن بیش از ۲۱ نفر، و ربوده شدنِ بیش از یک‌صد دانشجو در منزل و محوطه دانشگاه، تعداد اعلام نشده‌ای از دانش‌آموزان، و بیش از دو هزار و چندصد نفر از سایر شرکت‌کنندگان در این تظاهرات‌ها و سرکوب سازمان‌یافته جنبش دانشجویی از طریق هجوم به دانشگاه‌ها و بازداشت گسترده معترضان پیشرو و آزادی‌خواه است.

شلیک مستقیم به جوانان معترض و دستگیری گسترده دانشجویان، دانش‌آموزان و توده‌های مردم شرکت‌کننده در تظاهرات‌های خیابانی، اگر چه در چارچوب سیستمی که همیشه تنها پاسخش به مطالبات بر حق کارگران و معلمان و دیگر توده‌های زحمتکش مردم ایران سرکوب و زندان بوده است، دور از انتظار نبود، اما به خون کشیدن تظاهرات مردمی در سطح کشور، بیانگر اعلام جنگی نهایی از سوی حکومت به توده‌های مردم جان‌به‌لب‌رسیده از شرایط فلاکت‌بار موجود است.

متاسفانه رسانه‌ی ملی و خبرگزاری‌های وابسته به حکومت آمار دقیقی از تعداد بازداشت‌شدگان و وضعیت آنان در اختیار مردم و همچنین خانواده‌های نگران قرار نداده است. دستگاه مفسد قضایی در قبال خانواده‌های قربانیان و بازداشت‌شدگان پاسخگو نیست و سکوت اختیار کرده است.

با توجه به تجربه سال ۸۸ و کشته شدن شماری از معترضان در بازداشتگاه‌ها و فاجعه غم‌انگیز کهریزک سکوت در چنین برهه‌ی حساس به هیچ وجه جایز نیست و دست شکنجه‌گران را برای تکرار این فجایع انسانی و اتفاقات تلخی از این قبیل باز می‌گذارد.

بروز قیام دی ماه به عنوان جنبشی بدون رهبریت سازمانیافته بسیاری را به این باور رسانیده است که خصلت آن باید حفظ شود و هرگاه بخواهد توسط مرکزی رهبری شود این جنبش از رمق میفتد.

محمدرضا نیکفر فیلسوف معاصر ایرانی جنبش دی‌ماه را از الگوی تغییرات کلاسیک دور می‌بیند و از مبارزه سنگر به سنگر درازمدت حرف میزند. اما در ایران نهادها و مجامع مدنی قوام یافته نیست و چنین مبارزه‌ای به توان تاثیرگذاری جنبش لطمه می‌زند.

زمانی در جمع‌بندی انقلاب ۱۹۰۵روسیه، ولادیمیر ایلیچ لنین نوشت که اعتصابات تا حدودی کارساز هستند و ماشین سرکوب تزار توانست از خستگی مردم استفاده کند و خون کارگران را در خیابان جاری سازد.

مردم قبل از آنکه خسته شوند باید اقدام های رو به جلوی سازمانیافته را شاهد باشند. کارگران رزمنده شاید اشکالی از این حملات را ابداع کنند اما ضربه نهایی تنها به واسطه یک رهبری منسجم شکل میگیرد. ما هنوز در قرن بیستم هستیم و در کشوری استبدادزده.